(۱۲)

یک ربع قرن پس از تأسیس سازمان ملل متحد، در اعلامیه ای که به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد ایجاد این سازمان توسط مجمع عمومی به اتفاق آراء صادر شد، این تعهد جهانی بصورت جامع تر و مشروح تری مورد تاکید قرار گرفت. مواد نه و ده این اعلامیه حاکی بود که:

صلح و امنیت و عدالت بین المللی مستلزم توسعه اقتصادی و اجتماعی همه ملتهای جهان است و لازمه چنین امری استقرار یک سیستم همکاری بین المللی بهتر و مؤثرتر برای پایان دادن به نابرابری های موجود و تأمین رفاه و آسایش برای عموم مردم دنیاست. کوشش های بین المللی برای همکاری اقتصادی و فنی می باید در سطحی انجام گیرد که متناسب با درجه اهمیت خود این مسائل باشد. مساعی کشورهای سازمان ملل متحد برای تامین ترقی اقتصادی و اجتماعی همه ممالک درحال توسعه باید بیش از پیش تقویت و گسترش یابد. زیرا اقدامات جزیی یا نمایشی یا غیر قاطع، کافی برای نیل بدین هدف نیست. از زمره این اقدامات این است که کشورهای توسعه یافته و کشورهای درحال توسعه ترقیات علمی و فنی خود را در دسترس یکدیگر قرار دهند تا از این راه توسعه اقتصادی تمام جامعه بشری تسریع شود".

در ژانویه سال ۱۹۵۲ سازمان ملل متحد اعلام کرد که:

"کشورهایی که به اندازه کافی توسعه نیافته اند، حق دارند از ثروت های طبیعی خود با حاکمیت کامل بھرہ گیرند".

این حق در قطعنامه دسامبر ۱۹۶۲ آن سازمان به صورت قاطع تری اعلام شد. داگ هامرشولد دبیر کل اسبق سازمان ملل متحد اندکی قبل از مرگ غم انگیز خود اظهار داشت:

"... وظیفه همه ما اعضای این سازمان جهانی این است که استقرار نظام بین المللی عادلانه تر و مطمئن تری را تحقق بخشیم".

در سال ۱۹۶۵ برنامه ملل متحد برای توسعه طرح ریزی شد که هدف آن تسهیل برنامه ریزی جهانی برای کوشش های مربوط به توسعه و تحول اقتصادی ملتهای رو به رشد جهان از راه بهترین نحوه بهره گیری از منابع مادی و انسانی آنها بود. در سال ۱۹۷۱، دهه ۱۹۷۹ - ۱۹۷۰ از طرف سازمان ملل دهه "استراتژی توسعه بین المللی" اعلام شد.

در اوایل سال ۱۹۷۴ ششمین اجلاسیه فوق العاده مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام داشت:

"... ضرورت فوری دارد که در مورد برقراری یک نظام اقتصادی نوین بین المللی بر اساس انصاف و مساوات و منافع مشترک و همبستگی و همکاری کلیه کشورها، بدون توجه به سیستمهای اقتصادی و اجتماعی آنها کوشش شود".

در مارس ۱۹۷۴ سازمان ملل به موجب قطعنامه ۳۲۰۱ خود:

" برقراری یک نظام اقتصادی نوین جهانی را بر اساس کاستن از نابرابری ها و از میان بردن بی عدالتی های کنونی، از راه کاهش شکاف موجود بین کشورهای پیشرفته و کشورهای رو به توسعه و تسریع در توسعه اقتصادی و اجتماعی این کشورها را یک ضرورت فوری و جهانی اعلام کرد."

در سپتامبر  ۱۹۷۵ توافقنامه ای، شامل امورمربوط به بازرگانی بین المللی، اصلاح وضع پولی جهان، استقرار و تقویت سازمانهای زیر بنایی علمی و فنی کشورهای در حال توسعه، صنعتی شدن این کشورها، پیشرفت در امور کشاورزی و تغذیه آنها توسط سازمان ملل تنظیم شد.

به منظور تبادل نظر و اتخاذ تصمیم درباره اجرای این توصیه ها، دو کنفرانس "همکاری اقتصادی بین المللی" که اصطلاحا "کنفرانس شمال و جنوب" نام گرفت، به ابتکار رئیس جمهوری فرانسه در پاریس تشکیل شد که مجموعه کارهای کنفرانس نخستین، هجده ماه به طول انجامید ولی این مساعی به هدفهای خود نرسید و کنفرانس دوم نیز که در اوایل سال مسیحی ۱۹۷۷ تشکیل گردید، به نتیجه رضایت بخش تری دست نیافت. در پایان این کنفرانس اعلام شد که:

"غالب پیشنهادهای مربوط به تغییر بنیادی سیستم اقتصادی بین المللی و پیشنهادهای مربوط به انجام اقدامات فوری در مورد مسائل فوری مورد هیچ توافقی قرارنگرفته و بدین ترتیب نتایج کار کنفرانس همکاری اقتصادی بین المللی در حد هدف هایی که برای یک برنامه عمل جامع و عادلانه در راه برقراری نظام اقتصادی نوین بین المللی در نظر گرفته شده بود، نبوده است".