(۱۱۷)

شبکه مخابراتی تلفنی و ماکروویو و ماهواره ای کشور در سطح مشابه کشورهای کاملا پیشرفته توسعه خواهد یافت و خدمات وسیع پستی و تلگرافی نیز به صورت مترقی آن سراسر شهرها و روستاها را تا دورترین و کوچکترین نقاط مملکت شامل خواهد شد.

ارتقاء منظم سطح تخصص های فنی و سطح پژوهش ها و تحقیقات علمی و صنعتی، از نیازهای اساسی کشور در راه رسیدن به "تمدن بزرگ" است. یک اقتصاد پیشرو و اصولا یک تمدن پیشرو نمی تواند جز بر پایه تخصص و تبحر در کار و تحقیق و تتبع و نوجویی و نوآوری دائم پی ریزی شود.

در ایران فردا باید هر کسی چه کشاورز، چه کارگر، چه پیشه ور، چه روشنفکر و به طور کلی هر فرد کشوری و لشکری در کار خود تخصص داشته باشد. در عین حال کیفیت کار باید بر پایه مطالعات و تحقیقات مستمر به طور منظم بالا رود.

رونق اقتصادی کشور و افزایش بی سابقه درآمدهای عمومی در عین آن که رفاه روز افزونی را برای همه تامین می کند، مسائلی را نیز در پیش می آورد که در مسیر "تمدن بزرگ" یک عامل انحرافی منفی است. جامعه ایران اگر بخواهد در عین بهره گیری از امکانات خود برای زندگانی بهتر و مطلوب تر یک جامعه سالم و نیرومند باقی بماند، باید به شکل جامعه اسراف و تبذیر، یعنی عامل اتلاف منابع طبیعی و انسانی در نیاید. باید بین مصرف و اسراف فرق گذاشته شود.

زیرا مصرف صحیح نشان رشد و پیشرفت است. در حالی که اسراف به هر صورت مذموم و محکوم است. سرمایه و نیرویی که با اسراف به هدر میرود، نیرو و سرمایه ای است که حقا می باید در راه یک کار مثبت و سازنده به کار گرفته شود. باید توقعات مصرفی به میزان معقول پائین بیاید و در عوض توقعات تولیدی افزایش یابد. دوری از تبذیر و تجمل طلبی افراطی می باید جزیی از ارزش های اجتماعی ما باشد و لازمه تعمیم چنین روحیه ای آگاهی هر چه بیشتر فکری و اخلاقی مردم است.

باید آینده ایران روی کار بهتر و تولید بیشتر قرار گیرد. زیرا نمی توان توقع داشت که مملکت همه چیز را به ما بدهد، بی آن که ما در عوض به مملکت چیزی بدهیم. البته فلسفه انقلاب ایران این است که همه مواهب و امکانات تا سر حد امکان برای همه مردم ایران تأمین شود. اما همیشه این سؤال مطرح خواهد بود که: "شما در مقابل به مملکت چه می دهید؟ "کسانی که باید از امکانات و مواهب فوق العاده "تمدن بزرگ" بهره مند شوند، نباید فکر کنند که مملکت به آنها چیزی بدهکار است. بلکه باید متوجه باشند که این آنها هستند که صد در صد به مملکت بدهکارند! زیرا همه چیز خود را چه مادی و چه معنوی، از کشور خویش دارند. بنابراین باید آمادگی آن را نیز داشته باشند که تمام نیروها و امکانات جسمی و روحی خود را در اختیار مملکت و جامعه خویش بگذارند.

فراموش نکنیم که سرمایه و نیروی کار کشور محدود است. در صورتی که برنامه پیشرفت و توسعه ما برنامه ای تقریبا نامحدود است. در این صورت باید با افزایش نیروی کار از محدودها تا سرحد نامحدود بهرہ گرفت. این وظیفه ای است که منطق و اخلاق و آینده نگری و میهن پرستی به عهده هر فرد ایرانی عصر انقلاب و دوران "تمدن بزرگ" گذاشته است.