(۷۴)

بیمه همگانی

اصل هفدهم انقلاب مبنی بر بیمه همگانی و تأمین دوره بازنشستگی  برای همه افراد ملت ایران به خصوص روستائیان کشور، یکی از مهمترین و آینده سازترین اصول انقلاب ایران است. قانون تأمین اجتماعی که ره آورد انقلاب است، جامع موارد اساسی تأمین اجتماعی است که به صورتی گسترده گروه های مختلف جامعه ایرانی را در بر میگیرد.

بیمه های اجتماعی و سازمانهای تعاونی دو رکن اساس تامین نیازمندیهای اجتماعات عصر حاضر و تضمین آینده مطمئن برای هر فرد بشری است و بدیهی است که در جامعه امروزی ایران که پیشرفت اقتصادی آن توأم با پیشرفت عدالت اجتماعی است، پاسخگویی بدین نیاز انسانی و مشروع افراد در درجه اول اهمیت قرار دارد. هدف نهایی اصل هفدهم انقلاب این است که هر فرد ایرانی در تمام مراحل زندگی خود زیر پوشش حمایتی تامین اجتماعی قرار داشته باشد. بر اساس قانون تأمین اجتماعی، این پوشش حمایتی از پیش از تولد از راه حمایت و مراقبت از زنان باردار و پرداخت کمک بارداری شامل وی می گردد. یعنی هر ایرانی، عملا حتی قبل از تولد مشمول بیمه می شود. تأمین اجتماعی بیمه های حوادث، بیماریها، کهولت، از کار افتادگی، نقص عضو، غرامت دستمزد ایام بیماری، کمکهای ازدواج و عائله مندی را شامل می شود و حتی باید بتوان روزی بیمه استعدادها را برقرار ساخت.

قانون تأمین اجتماعی که طی سال های انقلاب، جمعیت کثیری از مزد بگیران، حقوق بگیران کشور و خانواده های آنان را شامل شده است، از نظر حمایت های قانونی و موارد تامین اجتماعی، از قوانین بسیار مترقی دنیا در این زمینه است. زیرا در حالی که در پیشرفته ترین ممالک صنعتی جهان، افراد می توانند هنگام بازنشستگی حداکثر به طور متوسط ۵۰ تا ۶۰ درصد از متوسط حقوق یا دستمزد ماهانه قبل از بازنشسته شدن را دریافت کنند، در ایران مشمولین این قانون به هنگام بازنشستگی می توانند تا ۱۰۰٪ از متوسط دستمزد یا حقوق سال آخر خدمت خود را به عنوان مستمری بازنشستگی دریافت دارند. هم چنین به منظور حفظ قدرت خرید مستمری بگیران، با توجه به افزایش هزینه ها، حداقل مبالغ مستمری ها بر مبنای حداقل دستمزد تعیین می شود و منظما در مبالغ مستمری ها ، در جهت ارزش حقیقی آنها، تجدید نظر به عمل می آید.

تعهدات این قانون در مورد بیماران بدون محدودیت مدت و هزینه درمان است و "پروتز" را نیز شامل می شود. حتی بیمه شدہ می تواند درصورت عدم امکان معالجه در کشور، به مراکز درمانی خارج از کشور، به شرط امکان معالجه اعزام شود.

مشمولین بالقوه این قانون عبارتند از: کلیه مزدبگیران و حقوق بگیران کشور (به جز کارمندان دولت و نیروهای مسلح شاهنشاهی)، روستائیان، اصناف و صاحبان حرف و مشاغل آزاد، کارکنان رسمی دولت و نیز نیروهای مسلح شاهنشاهی بر اساس قوانین خاص از کلیه حمایتهای تأمین اجتماعی بهره مند گردیده اند.

هم گام با گسترش امکانات پزشکی و درمانی در سطح کشور خدمات و حمایت های بیمه های درمانی به گروہ کثیری از مردم مملکت از طریق بیمه های اجتماعی و همگانی، توسعه و تعمیم داده شده است. به طوری که عده بیمه شدگان و افراد خانواده های مشمول قانون بیمه های اجتماعی که در سال ۲۵۲۱ ( ۱۳۴۱ خورشیدی) به حدود یک میلیون نفر بالغ می شد، هم اکنون به هشت میلیون نفر رسیده است. بدین ترتیب کلیه کارگران بخش صنعتی و تولیدی و بخش اعظم کارکنان بخش خدماتی از بیمه های درمانی برخوردار شده اند.